Ik weet niet hoe dat bij jullie is, maar ik heb altijd een beetje moeite met de naderende zomervakantie. Waar we het door het jaar heen nog wel voor elkaar krijgen ons gezin in een soort van structuur te houden, lukt dat aan het einde van het jaar steeds minder. Het begint al ergens rond feestdagen zoals Pasen en Pinksteren, waar men traditioneel maar meteen een vrije maandag aan vastgeplakt heeft.
Dan komen vervolgens de schoolreisjes, speelgoeddagen, toetsdagen, in pyama naar school dagen, poetsdagen en de oh-ja-we-moeten-nog-een-studiedag-inhalen dagen. En dan heb ik het alleen nog maar over school. Want ook op het werk en alle sporten en hobby’s is de voorspelbaarheid ver te zoeken.
Er worden snel nog wat extra vergaderingen gepland (want ja bijna vakantie hè). De training gaat van het binnen- naar het buitenveld, maar onduidelijk is nog hoe laat en waar. Om vervolgens last minute weer binnen te trainen, omdat het toch wel erg veel geregend heeft en dan liefst een half uurtje eerder. Er moeten Zomerspelen en BBQ’s worden georganiseerd. De laatste kinderfeestjes worden gepland. En natuurlijk naar de speeltuin en picknicken ter afsluiting van al bovenstaande.
Geen week is hetzelfde, geen dag is hetzelfde. Hetgeen bij ons thuis resulteert in oververmoeid, overprikkeld kroost dat bij de minste of geringste vraag in huilen uitbarst en niet meer naar school wil. En zelfs deze mama heeft tegen de tijd dat de zomervakantie start haar tax wel bereikt. Ik werk zelf vaak nog even door, zodat ik rustig kan landen in de vakantie. En niet ineens alles om me heen lijkt weg te vallen.
Niet iedereen kan mee in deze last minute rat race en dat hoeft ook niet. Dus laten we vooral een beetje begrip hebben voor de kinderen die hierdoor van slag raken, een kort lontje hebben, opnieuw in hun broek plassen en brutaal worden. Want voor hen zijn begrippen als duidelijkheid en voorspelbaarheid een groot goed. En zij ervaren het wegvallen hiervan als het verdwijnen van de grond onder hun voeten. Ik wens jullie alvast een fijne zomer!