Het opvoeden van kinderen is in mijn beleving nogal een paradoxale onderneming. Het staat bol van tegenstellingen. Bedenk je maar eens hoe dat bij jou thuis is gegaan. Je leert een kind praten. Luid applaudisserend bij elk nieuw ‘eerste’ woordje, vooral als dit woordje ‘papa’ of ‘mama’ is. Om vervolgens een aantal jaar later tegen je kind te zeggen: ‘Ik wil nu dat je even stil bent.’ of ‘Kunnen jullie nu je mond houden?’. We leren kinderen kruipen, lopen en fietsen. Met de fotocamera of telefoon maken we foto’s en video’s om deze te delen met familie en vrienden. Want wat zijn we trots op ons kroost. Een aantal jaar later hoort je kind opeens: ‘Zit eens stil aan tafel.’ of ‘In de klas blijven we op onze plek zitten.’ Dit doen we niet om onze kinderen in verwarring te brengen, maar vaak omdat we denken dat het zo hoort. Het wordt ons ingegeven door onze eigen opvoeding, normen en waarden, maar ook door wat we zien in de maatschappij. We passen ons aan. We zijn flexibel.
Ieder mens heeft hierbij zijn eigen grenzen van wat het kan verdragen en hoe makkelijk het zich kan aanpassen aan zijn of haar omgeving. Kijk nu bijvoorbeeld maar eens goed rond in de samenleving. De afgelopen periode van corona maatregelen heeft bijzonder veel gevraagd van ieders flexibiliteit. Er zijn mensen die zonder morren hun mondkapje dragen, thuis blijven, afstand houden of zich laten vaccineren. Er zijn mensen die dit meer moeite kost. Die eerst willen weten wat de reden is van de maatregelen en uitleg nodig hebben. En er zijn mensen die ook met deze uitleg onvoldoende uit de voeten kunnen. Omdat zij vinden dat de maatregelen niet duidelijk genoeg of niet consequent genoeg zijn. Of omdat de regels teveel ruimte laten voor eigen interpretatie. Zij kiezen ervoor de dingen te blijven doen zoals ze altijd deden. Geen van hen is goed of fout. Wel zegt het iets over hoe je denkproces werkt. Hoe je voor jou belangrijke afwegingen maakt.
Vertaal dit nu eens naar je kinderen. Kinderen passen zich ook aan. Ze zijn flexibel, tot op zekere hoogte. Niet elke kind denkt op dezelfde manier. Er zijn kinderen die direct doen wat je van ze vraagt, er zijn kinderen die steeds wat extra uitleg nodig hebben en er zijn kinderen waarbij je stevig moet inzetten om bij hun intrinsieke motivatie te komen. Er zijn kinderen met een sterk rechtvaardigheidsgevoel: ‘Als ik het moet, waarom dan mijn vriendjes of klasgenoten niet?’ Of kinderen bij wie de onduidelijkheid wordt veroorzaakt door het leven in twee huizen, waarbij papa en mama verschillende regels hebben. Geen van dit alles is goed of fout. Wel vraagt het van ons als ouders om je te verdiepen in hun denkproces, je hierop aan te passen en duidelijkheid te scheppen. Het vraagt van ons als ouders om nieuwsgierig en onbevooroordeeld te kijken en luisteren naar onze kinderen.
Wil je samen op zoek naar het denkproces van jouw kind? Neem dan gerust eens contact op.